Ο χρυσαφένιος ( el dorado) ήταν ο βασιλιάς μίας πλούσιας χώρας. Κάθε χρόνο τον κάλυπταν με χρυσόσκονη και τον μετέφεραν σε μία λίμνη όπου έπεφτε στα νερά, για να προσφέρει το χρυσό στη θεότητα της. Αυτό το έθιμο υπήρχε στη φυλή των Μuisca και λάμβανε χώρα στη λίμνη Guatavita στην Κολομβία. Οι Μuisca όμως ηττήθηκαν από γειτονική φυλή,γεγονός που σήμανε και τη λήξη της τελετής, πολύ πριν από την έλευση στην περιοχή των Ισπανών Κονκισταδόρ το 16 αιώνα. Ενας Ινδιάνος διηγήθηκε αυτή την ιστορία στον Ισπανό κατακτητή Sebastian de Benalcazar και αυτός δεν ολιγώρησε. Ηταν από τους πρώτους που καταπιάστηκαν με το έργο της ανεύρεσης του χρυσού στη λίμνη Guatavita. Σιγά-σιλά η ιστορία έγινε θρύλος πυροδοτώντας τη φαντασία και την απληστία των κυνηγών χρυσού και η ονομασία el dorado προσέλαβε την έννοια όχι του χρυσαφένιου ανθρώπου , αλλά της μυθικής πολιτείας ,εκεί όπου ακόμη και οι δρόμοι είναι στρωμένοι με χρυσάφι.Τα βήματα του Sebastian ακολούθησαν εκατοντάδες χρυσοθήρες απο όλα τα μέρη του κόσμου πιστεύοντας ότι θα καταφέρουν να μετατρέψουν το θρύλο σε πραγματικότητα,αλλά τα πενιχρά τους ευρήματα τους άφηναν κάθε φορά απογοτευμένους και με την ίδια ερώτηση στα χείλη "Τελικά υπάρχει el dorado?" Ναι, υπάρχει αλλά όπως όλοι οι θρύλοι μόνο στην καρδιά και στην φαντασία μας. Γιατί στην πραγματικότητα το el dorado δεν είναι αλήθεια, είναι απλά ένας μύθος, και τέτοιος θα μείνει....
